08-02-2011 / 08-02-2013

Lieve familie, vrienden en kennissen,

Een jaar geleden. Maar een jaar min 3 dagen, of een jaar plus 1 dag maakt voor ons gevoel niet uit; wij missen onze Nienke elke dag.

Bedankt voor jullie meeleven - niet alleen vandaag- maar ook in het afgelopen jaar.

Onderstaand een gedicht en een lied die onze gevoelens goed verwoorden.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------

The Scene, Brand:

voor jou is het niet moeilijk, vriend

het zit niet in je hoofd

drukt niet op je gedachten

knaagt niet aan je geloof 

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Niet vergeten....

ik denk niet soms aan je.

ik denk elke dag aan je.

ik mis je niet minder maar meer.

je bent er steeds langer niet.

ik denk aan je als ik wakker word.

ik denk aan je als de zon schijnt.

als ik zo graag met je wilde wandelen.

als ik zo graag met je buiten wilde zitten.

ik denk aan je als iemand zomaar zegt:

"alles goed...?"

nooit meer is alles goed.

soms gaat het beter dan anders.

de ene dag is mijn gemis zachter dan de andere.

sinds anderen zeggen:

"het is beter zo,zij is goed af"

verlang ik nog meer naar je.

mijn dag is beter als je naam wordt genoemd.

als ik merk:

"je wordt niet vergeten"

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Nienke is vandaag een half jaar geleden overleden, het voelt als vorige week. Na ons laatste bericht is het gemis steeds meer geland en daarmee het verdriet reëler/groter geworden. Het is moeilijk om van die dingen waar we eerder plezier in hadden te genieten; alles lijkt of is betrekkelijk.
Het ontwerp van het glazen gedenkplaatje op haar grafje is inmiddels bijna klaar. We verwachten dat deze in  het najaar geplaatst zal worden.

Peter werkte een maand na het overlijden van Nienke weer 100%. Hoewel dat voor dat moment goed voelde is dat ondertussen wel wat anders. Het muurtje dat rondom het verdriet van Nienke en ander verdriet is opgetrokken staat niet meer zo stevig, en dat hoeft ook niet. Peter krijgt hiervoor psychologische hulp.

Cobie is geleidelijk aan weer gaan werken (telkens een half uurtje per weerk erbij) en werkt inmiddels 24 uur/week waarvan de helft op therapeutische basis, als het niet gaat kan ze naar huis. 

Naast ons werk hebben we weinig energie over. Na de vele bezoekjes in het begin is het nu weer rustiger en dat is goed voor ons. We hebben veel tijd nodig om na te denken over Nienke, geloof, onszelf en de toekomst. We merken dat het leven om ons heen doorgaat en wij daar niet in mee kunnen komen. Ons leven staat nog steeds stil. De confrontatie met de buitenwereld vinden wij daarom niet altijd eenvoudig. Als het ons teveel energie kost gaan wij dit meestal uit de weg. Wij hebben dit nodig om op dit moment ons hoofd boven water te houden.

Ruben ontwikkelt zich erg goed en krijgt van ons verdriet -naar het lijkt- niet zo veel mee. Hij is over het algemeen erg vrolijk en doet zo ongeveer alles –inclusief minder plezierige zaken- die bij zijn leeftijd horen. We zijn trots op hem.

Samen klussen

Ruben klimt af en toe in het bedje van Nienke. Nu Nienke

 er niet meer is heeft Ruben logischerwijs geconcludeerd 

dat al haar speelgoed nu van hem is.

Sinds het overlijden van Nienke zijn we twee keer naar 

Ameland geweest

Op 8 februari zou Nienke 1 jaar zijn geworden. Een jaar geleden werd na een zwangerschap met weliswaar wat zorgen toch in een paar uurtjes ons gezonde meisje geboren. Gewoon thuis terwijl we Ruben net daarvoor nog samen naar het kinderdagverblijf hadden gebracht. Zijn liefdevolle blik toen hij aan het eind van de middag weer thuis kwam en boven bij zijn zusje kwam kijken; wat was hij vertederd, en wij erbij.

Wat onwerkelijk dat ze een jaar later niet meer bij ons is maar overleden en begraven na een dappere strijd tegen kanker. We kunnen het soms nog steeds niet bevatten! Waarom? Een meisje wat zoveel zin en plezier had in het leven. Waarom niet eens een eerste verjaardag vieren....

Via de post kregen we ruim 60 kaarten, en ook nog smsjes en mailtjes. Zoveel hadden we nooit gekregen als ze "gewoon" 1 jaar was geworden.

En wat doe je dan op zo'n dag. Terugdenken aan die prachtige dag een jaar geleden? Ja dat wel, maar die herinneringen doen zo'n pijn, want we staan met lege handen.

Kadootjes hoef je niet te kopen want je kunt ze niet aan haar geven. Ja een bloemstukje voor op haar grafje en een ballon oplaten. Je wilt zo graag iets voor haar doen, voor haar zorgen. Maar het kan niet meer. En dan die zorg uit handen geven aan haar Hemelse Vader, dat is heel erg moeilijk.

Op de dag zelf zijn we eerst naar de begraafplaats gegaan. Ruben heeft net als bij de begrafenis een ballon opgelaten en we hebben een bloemstukje neergezet. En als je ziet dat iemand ook op die dag aan haar denkt en kaarsen op haar grafje heeft aangestoken.....

Daarna zijn we met z'n drieën naar Plopsaland in Hasselt gegaan. Wat afleiding om de moeilijke dag door te komen. Ruben heeft het erg naar zijn zin gehad en wij zijn achter hem aangesjokt terwijl onze gedachten bij Nienke waren.

Tijdens de Bumba show hebben wij samen om 14:02 stilgestaan bij haar geboorte, en Ruben danste ondertussen voor het podium.

Op die dag zie je ineens allemaal meisjes van ongeveer 1 jaar. En wij lijken dan zo'n gewoon gezinnetje met 1 kind maar we voelen ons zo incompleet.

Verder gaat het leven verder. We komen elke dag ons bed uit om de dingen te doen die van ons worden verwacht. Werken, sociale contacten en de zorg voor Ruben. Het is goed om deze dingen te hebben. Ze geven structuur aan ons leven. Wel merken we dat we meer uit de "shock" komen en daarmee ook meer in de harde werkelijkheid. De pijn van het gemis van Nienke wordt steeds duidelijker.

Afgelopen maandag was het 5 weken geleden dat ons lieve meisje is overleden. We weten het nog als de dag van gisteren maar tegelijk lijkt het alweer zo lang geleden dat ze levend hier bij ons in huis was.

Sinds ons vorige blogbericht zijn we verder gegaan met het oppakken van ons "gewone leventje". Het leven van een gezin van 4 min 1.

We zijn een weekend naar Ameland geweest en we vonden het fijn. Samen met Ruben hebben we gefietst, gewandeld en de vuurtoren beklommen. Nou dat fietsen viel niet mee want na 4 maanden zitten op een ziekenhuisstoel was onze conditie nul. We konden echt even onze gedachten verzetten. Je bent even in een andere omgeving waar niet alles je herinnert aan haar. Tegelijk bedachten we dat Nienke het waarschijnlijk prachtig zou vinden om door de stacaravan te kruipen of mee te gaan op de fiets...

Peter is op dit moment weer volledig aan het werk en dit gaat best goed. Het geeft hem afleiding en hij kan zich meestal ook goed concentreren.

Cobie is 3 keer op de koffie geweest op haar werk. Fijn om met collega's te praten over de afgelopen periode. Ook zij hebben intens met ons meegeleefd.

Gisteren zijn we weer in Nijmegen in het Radboud ziekenhuis geweest. We hebben daar een eindevaluatie gehad met alle betrokken hulpverleners. Met elkaar hebben we kunnen concluderen dat we er alles aan hebben gedaan om Nienke zo goed mogelijk te helpen. En dat ze uiteindelijk niet kon blijven leven was voor iedereen een verdrietige uitkomst.

Samen hebben we ook nog even een rondje over de kinder oncologie afdeling gelopen. De afdeling die voor ons vooral in het teken staat van slecht nieuws. Ondanks dat we er twee keer een (voorlopig) goede MRI uitslag kregen zijn wij toch altijd erg bang gebleven dat Nienke niet beter zou worden.

Het was ook gek om op het bord allemaal bekende namen te zien staan; kinderen die nog wel bezig zijn met de strijd om hun kanker te overwinnen. Wat een hoop ellende moeten deze kinderen doorstaan weten we nu. We zijn dankbaar dat Nienke niet verder heeft hoeven lijden maar wat voelt het af en toe ondragelijk om zonder haar verder te moeten.

Nog steeds ervaren we veel steun en meeleven. Nog steeds komen er brieven, mailtjes, telefoontjes, sms's en bezoekjes. We weten dat dit op een gegeven moment ook zal stoppen en hopen dat we dan ook zelf voldoende kracht vinden om niet in een gat te vallen.

Met Ruben gaat het prima. Hij is vrolijk en geniet. Hij vraagt elke dag wanneer we weer naar Ameland gaan. Over Nienke horen wij hem nu niet meer praten. Twee week geleden concludeerde hij na een blik in haar kamertje: isse nog niet terug...dat snijdt door je ziel. Als ik nu zeg ga je mee naar de begraafplaats zegt hij: ja leuk, kaarsje aansteken. Maar verder accepteert hij gewoon de huidige situatie. Het lukt ons gelukkig wel om te genieten van zijn vrolijkheid.

In de afgelopen week is Peter weer voor het eerst naar zijn werk gegaan. Van maandag tot en met donderdag is hij elke dag een paar uur op de zaak geweest. Het werken ging goed maar bij thuiskomst merkte hij hoe weinig energie hij eigenlijk heeft. Goed slapen, en dus uitrusten, is er nog niet bij. Ook 's nachts blijven onze gedachten doorgaan. Steeds maar weer komt de hele 'film' voorbij.  En dan vooral het laatste moeilijke stukje. Het helpt ons om er veel over te praten. En gelukkig zijn er heel veel mensen (mede naar aanleiding van het vorige bericht) die met ons blijven meeleven en naar ons willen luisteren. De ene keer via de telefoon of de mail, de andere keer door een bezoekje en ook nog regelmatig via de post. Nooit geweten hoe belangrijk dat zou zijn!

Gisteren is de uitvaartondernemer voor de laatste keer langs geweest. Dan ben je voor je gevoel weer even terug in de week voorafgaand aan de begrafenis. We zijn erg tevreden over de manier waarop hij ons ondersteund heeft in deze week. Hij bracht ook de foto's mee die tijdens de begrafenis zijn gemaakt. Prachtige foto's maar tegelijk confronterend. Wat is het toch heftig allemaal!

Vandaag zijn we samen naar een steenhouwer geweest om ons te oriënteren voor een grafmonument. Na vandaag weten we een beetje wat we ongeveer willen. Gelukkig ligt er nu een tijdelijke steen op maar we willen graag dat het een mooi verzorgd plekje wordt.

Foto's tijdens de dienst in de kerk:

Afgelopen zaterdag hebben we Nienke begraven. Al maanden hebben we erg opgezien tegen deze dag. Maar wat voelden we ons gesteund en gedragen. Ook hebben we alles goed voor kunnen bereiden waardoor we voor ons gevoel op een goede, bij ons passende manier afscheid hebben kunnen nemen.

's Ochtends hebben we haar samen in haar mandje gelegd. Op dat moment voelde dat ook goed. We waren er klaar voor. Daardoor was het moment van het sluiten van haar mandje ook goed. We staan af en toe versteld van de rust die we voelen.

1e kerstdag zijn we samen naar de kerk gegaan. Toch maar de 'denkbeeldige' drempel over. Maar ook fijn om weer tussen al die mensen te zijn die zo intens met ons mee hebben geleefd. Ondanks dat wij iedereen tijdens de ziekte op een afstand hebben gehouden (omdat we al onze energie voor Nienke nodig hadden) hopen we dat mensen zich niet belemmerd voelen om ons nu wel aan te spreken. We hopen dat ze niet bang zijn dat wij er niet op zitten te wachten. Juist wel! Tsja, en dan kan het natuurlijk gebeuren dat we emotioneel worden, maar dat geeft niks.

Verder was het een rare kerst. We hebben familie opgezocht en dat was fijn.

Nu we niet meer kunnen schrijven over de toestand van Nienke zullen we maar vertellen hoe het met ons gaat. We voelen ons allebei flink moe. Maar echt bijslapen lukt nog niet want vooral in de nachten komen de gedachten erg op ons af en dat houdt ons uit de slaap. Verder praten we veel over Nienke. Dat we haar zo missen en dat het zo gek is dat we haar hier nooit meer zullen zien.

Met Ruben gaat het goed. Hij lijkt alles goed te doorstaan. Tijdens de begrafenis bewoog hij zich overal heel natuurlijk doorheen. Thuis noemt hij af en toe haar naam en komen er flarden van zaterdag naar boven: Nienke mandje  in de auto, begraafplaats, ballon oplaten.

Toen Nienke nog thuis was liep hij regelmatig haar kamertje binnen om haar even aan te raken. Hij had hier totaal geen angst voor. Hij kwam ook regelmatig met speelgoed van haar aandragen wat hij goedbedoeld in haar bedje gooide.

Op dit moment kijken we van dag tot dag wat we doen en waar we behoefte aan hebben. Peter is van plan om vanaf 2 januari weer zijn werk op te pakken en Cobie denkt daar nog iets meer tijd voor nodig te hebben.

Wederom bedankt voor jullie medeleven, de postbode bracht vandaag weer 64 kaarten....