Afgelopen maandag was het 5 weken geleden dat ons lieve meisje is overleden. We weten het nog als de dag van gisteren maar tegelijk lijkt het alweer zo lang geleden dat ze levend hier bij ons in huis was.

Sinds ons vorige blogbericht zijn we verder gegaan met het oppakken van ons "gewone leventje". Het leven van een gezin van 4 min 1.

We zijn een weekend naar Ameland geweest en we vonden het fijn. Samen met Ruben hebben we gefietst, gewandeld en de vuurtoren beklommen. Nou dat fietsen viel niet mee want na 4 maanden zitten op een ziekenhuisstoel was onze conditie nul. We konden echt even onze gedachten verzetten. Je bent even in een andere omgeving waar niet alles je herinnert aan haar. Tegelijk bedachten we dat Nienke het waarschijnlijk prachtig zou vinden om door de stacaravan te kruipen of mee te gaan op de fiets...

Peter is op dit moment weer volledig aan het werk en dit gaat best goed. Het geeft hem afleiding en hij kan zich meestal ook goed concentreren.

Cobie is 3 keer op de koffie geweest op haar werk. Fijn om met collega's te praten over de afgelopen periode. Ook zij hebben intens met ons meegeleefd.

Gisteren zijn we weer in Nijmegen in het Radboud ziekenhuis geweest. We hebben daar een eindevaluatie gehad met alle betrokken hulpverleners. Met elkaar hebben we kunnen concluderen dat we er alles aan hebben gedaan om Nienke zo goed mogelijk te helpen. En dat ze uiteindelijk niet kon blijven leven was voor iedereen een verdrietige uitkomst.

Samen hebben we ook nog even een rondje over de kinder oncologie afdeling gelopen. De afdeling die voor ons vooral in het teken staat van slecht nieuws. Ondanks dat we er twee keer een (voorlopig) goede MRI uitslag kregen zijn wij toch altijd erg bang gebleven dat Nienke niet beter zou worden.

Het was ook gek om op het bord allemaal bekende namen te zien staan; kinderen die nog wel bezig zijn met de strijd om hun kanker te overwinnen. Wat een hoop ellende moeten deze kinderen doorstaan weten we nu. We zijn dankbaar dat Nienke niet verder heeft hoeven lijden maar wat voelt het af en toe ondragelijk om zonder haar verder te moeten.

Nog steeds ervaren we veel steun en meeleven. Nog steeds komen er brieven, mailtjes, telefoontjes, sms's en bezoekjes. We weten dat dit op een gegeven moment ook zal stoppen en hopen dat we dan ook zelf voldoende kracht vinden om niet in een gat te vallen.

Met Ruben gaat het prima. Hij is vrolijk en geniet. Hij vraagt elke dag wanneer we weer naar Ameland gaan. Over Nienke horen wij hem nu niet meer praten. Twee week geleden concludeerde hij na een blik in haar kamertje: isse nog niet terug...dat snijdt door je ziel. Als ik nu zeg ga je mee naar de begraafplaats zegt hij: ja leuk, kaarsje aansteken. Maar verder accepteert hij gewoon de huidige situatie. Het lukt ons gelukkig wel om te genieten van zijn vrolijkheid.