Op 8 februari zou Nienke 1 jaar zijn geworden. Een jaar geleden werd na een zwangerschap met weliswaar wat zorgen toch in een paar uurtjes ons gezonde meisje geboren. Gewoon thuis terwijl we Ruben net daarvoor nog samen naar het kinderdagverblijf hadden gebracht. Zijn liefdevolle blik toen hij aan het eind van de middag weer thuis kwam en boven bij zijn zusje kwam kijken; wat was hij vertederd, en wij erbij.

Wat onwerkelijk dat ze een jaar later niet meer bij ons is maar overleden en begraven na een dappere strijd tegen kanker. We kunnen het soms nog steeds niet bevatten! Waarom? Een meisje wat zoveel zin en plezier had in het leven. Waarom niet eens een eerste verjaardag vieren....

Via de post kregen we ruim 60 kaarten, en ook nog smsjes en mailtjes. Zoveel hadden we nooit gekregen als ze "gewoon" 1 jaar was geworden.

En wat doe je dan op zo'n dag. Terugdenken aan die prachtige dag een jaar geleden? Ja dat wel, maar die herinneringen doen zo'n pijn, want we staan met lege handen.

Kadootjes hoef je niet te kopen want je kunt ze niet aan haar geven. Ja een bloemstukje voor op haar grafje en een ballon oplaten. Je wilt zo graag iets voor haar doen, voor haar zorgen. Maar het kan niet meer. En dan die zorg uit handen geven aan haar Hemelse Vader, dat is heel erg moeilijk.

Op de dag zelf zijn we eerst naar de begraafplaats gegaan. Ruben heeft net als bij de begrafenis een ballon opgelaten en we hebben een bloemstukje neergezet. En als je ziet dat iemand ook op die dag aan haar denkt en kaarsen op haar grafje heeft aangestoken.....

Daarna zijn we met z'n drieën naar Plopsaland in Hasselt gegaan. Wat afleiding om de moeilijke dag door te komen. Ruben heeft het erg naar zijn zin gehad en wij zijn achter hem aangesjokt terwijl onze gedachten bij Nienke waren.

Tijdens de Bumba show hebben wij samen om 14:02 stilgestaan bij haar geboorte, en Ruben danste ondertussen voor het podium.

Op die dag zie je ineens allemaal meisjes van ongeveer 1 jaar. En wij lijken dan zo'n gewoon gezinnetje met 1 kind maar we voelen ons zo incompleet.

Verder gaat het leven verder. We komen elke dag ons bed uit om de dingen te doen die van ons worden verwacht. Werken, sociale contacten en de zorg voor Ruben. Het is goed om deze dingen te hebben. Ze geven structuur aan ons leven. Wel merken we dat we meer uit de "shock" komen en daarmee ook meer in de harde werkelijkheid. De pijn van het gemis van Nienke wordt steeds duidelijker.