Nienke is vandaag een half jaar geleden overleden, het voelt als vorige week. Na ons laatste bericht is het gemis steeds meer geland en daarmee het verdriet reëler/groter geworden. Het is moeilijk om van die dingen waar we eerder plezier in hadden te genieten; alles lijkt of is betrekkelijk.
Het ontwerp van het glazen gedenkplaatje op haar grafje is inmiddels bijna klaar. We verwachten dat deze in  het najaar geplaatst zal worden.

Peter werkte een maand na het overlijden van Nienke weer 100%. Hoewel dat voor dat moment goed voelde is dat ondertussen wel wat anders. Het muurtje dat rondom het verdriet van Nienke en ander verdriet is opgetrokken staat niet meer zo stevig, en dat hoeft ook niet. Peter krijgt hiervoor psychologische hulp.

Cobie is geleidelijk aan weer gaan werken (telkens een half uurtje per weerk erbij) en werkt inmiddels 24 uur/week waarvan de helft op therapeutische basis, als het niet gaat kan ze naar huis. 

Naast ons werk hebben we weinig energie over. Na de vele bezoekjes in het begin is het nu weer rustiger en dat is goed voor ons. We hebben veel tijd nodig om na te denken over Nienke, geloof, onszelf en de toekomst. We merken dat het leven om ons heen doorgaat en wij daar niet in mee kunnen komen. Ons leven staat nog steeds stil. De confrontatie met de buitenwereld vinden wij daarom niet altijd eenvoudig. Als het ons teveel energie kost gaan wij dit meestal uit de weg. Wij hebben dit nodig om op dit moment ons hoofd boven water te houden.

Ruben ontwikkelt zich erg goed en krijgt van ons verdriet -naar het lijkt- niet zo veel mee. Hij is over het algemeen erg vrolijk en doet zo ongeveer alles –inclusief minder plezierige zaken- die bij zijn leeftijd horen. We zijn trots op hem.

Samen klussen

Ruben klimt af en toe in het bedje van Nienke. Nu Nienke

 er niet meer is heeft Ruben logischerwijs geconcludeerd 

dat al haar speelgoed nu van hem is.

Sinds het overlijden van Nienke zijn we twee keer naar 

Ameland geweest